بررسی پایداری دمایی و فعالیت آنزیم لاکاز جهش یافته در ناحیه asn143 و بهینه سازی تاخوردگی مجدد آن

لاکازها (بنزن دیول اکسیژن اکسیدوردوکتاز ها، ec 1.10.3.2) عضوی از خانواده اکسیدازهای چند مسی هستند و به دلیل توانایی اکسید کردن گستره وسیعی از سوبسترا ها می توانند در بسیاری از فرآیندهای زیست فناوری مورد استفاده قرار گیرند. لاکازهای باکتریایی نسبت به لاکاز های قارچی مزیت دارند ولی این لاکازها کمتر مورد بررسی قرار گرفته اند. در این مطالعه خصوصیات سینتیکی و ساختاری آنزیم لاکاز بازتاخورده تعیین شد. از جمله تفاوت های بین آنزیم محلول و بازتاخورده می توان به تفاوت در کارایی کاتالیتیک و ویژگی سوبسترایی اشاره کرد. آنزیم بازتاخورده نسبت به آنزیم محلول در اکسیداسیون دو سوبسترای abts و sgz کاراتر بوده و ویژگی آن برای abts افزایش یافته است. اما پدیده فعال شدن دمایی در آنزیم بازتاخورده وجود ندارد. در این پژوهش هم چنین سعی شده است که نیمه عمر آنزیم لاکاز باکتریایی در دمای بالا با استفاده از روش جهش زایی هدفمند (sdm) افزایش یابد. بدین منظور اسید آمینه asn143 با چهار اسید آمینه دیگر جایگزین شد. فقط خصوصیات یکی از جهش یافته ها یعنی asn143 pro تعیین شد و در سه جهش یافته دیگر میزان بیان بسیار کم بود به گونه ای که به دست آوردن مقدار مورد نیاز پروتئین برای تعیین خصوصیات آن ها میسر نبود. در جهش یافته asn143 pro همان گونه که پیش بینی شده بود پایداری حرارتی نسبت به آنزیم وحشی افزایش پیدا کرد و نیز افزایش تمایل آنزیم به سوبسترا (sgz) دیده شد. در این جهش یافته پایداری شیمیایی با استفاده از اوره بررسی گردید. تغییرات ساختاری به کمک روش های فلورسانس و دو رنگ نمایی حلقوی (cd) مورد مطالعه قرار گرفت.